เป็นที่แน่นอนแล้วว่าเอเอฟซี แชมเปี้ยนส์ ลีก ตัวแทนจากประเทศไทย จะเหลือเพียงแค่สโมสรเดียวคือเชียงราย ยูไนเต็ด เจ้าของแชมป์ไทยลีก ที่จะได้สิทธิ์ลงเล่นในรอบแบ่งกลุ่ม ในสายอี มีเพื่อนร่วมสายคือปักกิ่ง กั๋วอั๋น (จีน), เมลเบิร์น วิคตอรี่ (ออสเตรเลีย), เอฟซี โซล (เกาหลีใต้)
ส่วนตัวแทนที่ได้สิทธิ์มาเล่นเพลย์ออฟ อีก 2 คลับลูกหนังอย่าง การท่าเรือ เอฟซี เจ้าของแชมป์เอฟเอ คัพ, บุรีรัมย์ ยูไนเต็ด รองแชมป์ไทยลีก ดันกลับไปไม่ถึงดวงดาว
บางครั้งก็สงสัยทำไมทีมจากไทยและชาติจากอาเซียนถึงเสียเปรียบในการแข่งเพลย์ออฟ ที่เอเอฟซี เลือกจัดแข่งบอลนัดเดียวรู้ผล บางมุมก็พอเข้าใจได้เพราะอยากประหยัดค่าใช้จ่ายเพื่อให้เวลามันไม่กระชั้นชิด ถามบางเสียงก็คิดว่าองค์กรลูกหนังอุ้มชาติใหญ่ แต่มันก็ทำให้ทีมชาติเล็กที่เป็นรองขาใหญ่เอเชียค่อนข้างเสียเปรียบองค์ประกอบหลายๆมุมไปโดยปริยาย
ขอบสนามบอลไทยจึงคัดกรองปัจจัยที่ทำให้ทีมจากบ้านเราเสียเปรียบ
1.การปรีซีซั่นที่จากชาติใหญ่
ต้องยอมรับว่าก่อนการเตรียมทีมไปแข่งยังต่างประเทศของสโมสรจากไทย มันก็ต้องมีการเข้าแคมป์ปรีซีซั่น เพียงแต่หากทีมไหนได้โควต้าไปเล่นACL รอบเพลย์ออฟ การเข้าแคมป์อาจจะรวดเร็วหน่อย ปลายเดือนพฤศจิกายน หรือต้นเดือนธันวาคม เช่นเมืองทอง ยูไนเต็ด, การท่าเรือ, บีจี, เชียงราย ยูไนเต็ด ฯลฯ เพียงแต่กรอบเวลาที่ไม่มากพอไม่ถึง 60 วัน เผลอๆจะแค่ 50 วัน ไม่ถึง 2 เดือนด้วยซ้ำ ทำให้การจูนทีมมันทำได้ไม่ได้มากมาย ฟิตเนส เช็คร่างกายนักเตะ, ฝึกซ้อม, หาทีมอุ่นเครื่องเพื่อลองระบบทีม ซึ่งผิดกับชาติใหญ่อย่างในจีน, ญี่ปุ่น, เกาหลีใต้ ที่แม้จะเข้าแคมป์ปรีซีซั่นรวมทีมกันช้า แต่ความเข้าใจเกมและแท็คติกโค้ชนั้นมีมากกว่าทีมในไทยลีก แถมคุณภาพทีมก็ยังดีกว่า ทั้งความฟิต ระบบทีม และตัวผู้เล่นยังไงก็ยังดูดีกว่าทีมจากบ้านเราวันยังค่ำ ซึ่งที่ผ่านๆมานักบอลทีมไทยจะปราชัยอยู่เป็นประจำ
2.ค่าสัมประสิทธิ์ (คิดคะแนนลีก)
ปัจจุบันค่าสัมประสิทธิ์หรือการเก็บคะแนนลีกในเอเชีย อยู่ในลำดับที่ 8 การจัดอันดับดังกล่าว จะใช้คะแนนย้อนหลังจากการเข้าร่วม ทัวร์นาเมนต์ ต่างๆ ของสโมสร (เอเอฟซี แชมเปี้ยนส์ลีก, เอเอฟซี คัพ) ในชาตินั้นๆ โดยคิดเป็น 90 เปอร์เซ็น และอันดับฟีฟ่า แรงกิ้ง ของทีมชาติอีก 10 เปอร์เซ็น ส่งผลให้ไทยลีกได้โควต้า 1+2 คือลงเล่นรอบแบ่งกลุ่มในฐานะแชมป์ลีก และ 2 คือลงเล่นรอบเพลย์ออฟ แต่ก็ไม่ใช่ทีมวางอยู่ดี โดยรอบเพลย์ออฟ ทีมวางก็คือทีมจากเจลีก 2 ทีม, 1 เกาหลีใต้ และ 1 จีน
3.หลายสโมสรชอบเปลี่ยนแปลงทีมมากเกินไป
เวลาสโมสรจากไทยลีกได้โควต้าไปเล่นเอเอฟซี แชมเปี้ยนส์ ลีก ส่วนใหญ่ชอบมีการเปลี่ยนแปลงตัวผู้เล่นทั้งตัวไทยและต่างชาติ เช่น เมืองทอง, เชียงราย หรือแม้กระทั่งการท่าเรือ มันไม่ใช่เรื่องที่ผิด แต่โครงสร้างแกนหลักชุดที่ประสบความสำเร็จในบอลลีกหายไป และถูกแทนที่โดยตัวใหม่ที่ผู้บริหารเชื่อว่าดีกว่าของเก่า ซึ่งหลายๆครั้งมันก็พิสูจน์แล้วว่า นอกจากปรีซีซั่นไม่ดี มันสะท้อนไปถึงทีมฟิตเนสของสโมสรที่เสียเปรียบในเรื่องความฟิตแล้ว นักเตะใหม่ก็ยังมีเคมีที่ไม่คลิกกับทีมใหม่และมันต้องใช้เวลาเหมือนกันกว่าจะเข้ารูปเข้ารอย
4.นักเตะมีความเข้าใจกติกาฟุตบอลระดับสูงน้อย
เวลาดูการแข่งขันไทยลีก โดยปกติหลายๆสโมสรค่อนข้างเล่นกันแถมไม่ได้รับใบเหลือง หรือได้รับการผ่อนปรนจากผู้ตัดสินอยู่บ่อยครั้ง เพราะเมื่อไม่เข้มงวด ความเคยชิน ความมักง่ายก็ย้อนกลับมาทำลายนักเตะไทยเช่นกัน มันเป็นดาบ 2 คม เมื่อเล่นแต่ไม่เข้ากฏกติกา เมื่อไปเล่นในการแข่งขันระดับสูงในทวีป นักเตะจึงเสียค่าไม่ฉลาดอยู่บ่อยครั้งเจอใบเหลืองใบแดง ทั้งในระดับทีมชาติและสโมสร นักบอลไทยติดโวยวายติดเถียงกรรมการ แต่ในระดับสูงทำไมได้ อาจเป็นเพราะปัจจัยเรื่องของภาษา แต่อีกนัยยะหนึ่งคือฟุตบอลระดับเอเชียกฏกติกานั้นสำคัญ ต่างชาติจะไม่ค่อยมาพลาดเรื่องพวกนี้ พวกเขาสนใจกรรมการและเสียงนกหวีดตามเกมและดูแค่บอลเท่านั้น ผิดกับผู้เล่นไทยที่ได้ค่านิยมมาแบบผิดๆ
5.เสียเปรียบทุกอย่างในการไปเยือน
การไปเล่นเป็นทีมเยือนของสโมสรจากเมืองไทยในเอเอฟซี แชมเปี้ยนส์ ลีก ในระยะหลังจะเริ่มจากการแข่งรอบพรีลิมมินารี่ รอบ2 ที่จะลงเล่นเป็นเจ้าบ้านและเมื่อชนะจะออกไปเป็นทีมเยือนเจอกับทีมวางในรอบเพลย์ออฟ ที่จะเป็นชาติใหญ่ที่เป็นทีมวางเกาหลีใต้, จีน, ญี่ปุ่น
ซึ่งจะแข่งในช่วงสัปดาห์สุดท้ายเดือนมกราคม หรือต้นเดือนกุมภาพันธ์ แล้วแต่โปรแกรมที่เอเอฟซี วางเอาไว้ในแต่ละฤดูกาล แน่นอนละว่าช่วงนั้นเป็นไทม์ไลน์ที่อากาศหนาวเย็น เป็นหน้าหนาวของ 3 ชาติพอดี เสีบเปรียบการไปเล่นทีมเยือนไม่พอแล้วยังเสียเปรียบกับเรื่องสภาพอากาศที่ไม่คุ้นชินอีก เพราะบ้านเราเป็นเมืองร้อน ตามมาด้วยคุณภาพทีมก็เป็นรองอีก มันเลยเป็นปัจจัยที่ทำให้ทีมจากไทยลีกสู้ไม่ได้
