ทีมชาติไทย พบกับความพ่ายแพ้ 2 เกมติด ในการยกพลมาอุ่นเครื่องใกลถึงตะวันออกกลางที่ประเทศยูเออี เกมแรกเราพ่ายซีเรีย 3-1 และเกมล่าสุดเมื่อคืนนี้แพ้ ยูเออี 2-0 ดูเผินๆ เหมือนเป็นเรื่องที่ปกติ และเข้าใจได้ เพราะอันดับแรงกิ้งฟีฟ่าเราเป็นรองเขาอยู่แล้ว อีกทั้งออกไปเล่นที่ตะวันออกกลางด้วย การแพ้ทั้งสองเกมก็ไม่แปลก
เพียงแต่ว่าถ้าใครได้ดูเกมเต็มๆ ของทีมชาติไทยทั้งสองนัด จะเห็นว่ารูปแบบการเล่นและวิธีการเราไม่ได้เป็นรองเลย เล่นดีกว่าด้วยซ้ำแบบไม่เข้าข้างตัวเอง
เราครองบอลบุกได้ดีกว่า สร้างสรรค์โอกาสได้ดีกว่าทั้งสองเกม เพียงแต่เราจบไม่คม ใช้โอกาสเปลือง อย่างเกมแรกกับซีเรีย บอกตามตรงว่าคู่แข่งแทบจะไม่มีอะไรเลยในครึ่งแรก แต่เราก็ดันไปพลาดเองง่ายๆ จนเสียประตู รวมทั้งการโดนจุดโทษลูกสองด้วย
ขณะที่เกมกับยูเออี ดูจะน่ากลัวกว่าซีเรีย แต่เกมไทยก็ดีกว่า บุกเข้าใส่ได้จ่อเนื่องโดยเฉพาะ 45 นาทีแรก โดยเข้าถิ่นอาศัยเกมรับเหนียวแน่น และรอสวนกลับเป็นหลัก ครึ่งแรกไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
พอมาครึ่งหลัง หลังทีมชาติไทยมีการเปลี่ยนตัวผู่เล่น 3 คน ก็ทำให้ความสมดุลมันเสียไปเล็กน้อย บวกกับไปเสียสมาธิในช่วงต้นครึ่งหลัง และก็มาโดนลูกเปิดจากด้านข้างเล่นงานจนนำมาซึ่งประตูของยูเออี
สิ่งที่พยายามจะบอกทุกท่านก็คือนี่คือสิ่งที่ทีมชาติไทยต้องเรียนรู้กับการลงเล่นในระดับเอเชีย หรือระดับที่มันสูงขึ้นกว่าอาเซียน การครองบอลทำเกมได้ดีกว่า ไม่ใช่คำตอบว่าเราจะชนะเสมอไป
สมมติถ้าเราเจอทีมในอาเซียนด้วยกันอย่าง เวียดนาม, มาเลเซีย, อินโดฯ บอกเลยเกมแบบนี้เดี๋ยวเราก็จบได้ หาจังหวะยิงได้ เพราะเกมเหนือกว่า
แต่พอมาเจอกับทีมอาหรับ ซึ่งพวกเขาไม่เน้นเรื่องทีมเวิร์ค หรือความสวยงามอะไรอยู่แล้ว พวกเขาได้เปรียบเรื่องรูปร่าง อาศัยจังหวะฉาบฉวย ขอเพียงเราพลาดให้เขานิดเดียวมันสามารถเปลี่ยนเป็นประตูได้ ซึ่งนี่คือฟุตบอลระดับที่สูงขึ้น คือไม่ต้องเล่นดี แต่ต้องมีทีเด็ด เมื่อมีโอกาสแล้วต้องทำให้ได้ ห้ามใช้โอกาสเปลือง
อีกหนึ่งสิ่งที่เราต้องไปปรับปรุงแก้ไขก็คือเรื่องลูกเซ็ตพีส ไม่ว่าจะเป็นฟรีคิกหรือลูกเตะมุม ต้องมีความหลายหลายและพลิกแพลงบ้าง เพราะจังหวะแบบนี้และที่มันจะใช้ตัดสินกันในเกมฟุตบอลระดับนี้ อย่างเกมแรกกับซีเรีย เราได้เตะมุมเยอะมาก ลองไปนับดู แล้วปรากฏว่า ธีราทร เปิดไปเข้ามือนายทวารเขาหมดทุกลูก ซึ่งถ้าลองเปลี่ยนรูปแบบ วิธีการบ้าง เล่นสั้นบ้าง อะไรบ้างก็น่าจะดีกว่าเปิดยัดไปเข้ามือเขาอย่างเดียว แต่ทั้งหมดมันก็ต้องมาจากการฝึกซ้อม ซ้อมมาแบบเดียวมันก็เล่นได้แบบเดียวนั่นแหละ
การเล่นกับทีมอาหรับเราจะเห็นว่า พวกเขาไม่จำเป็นต้องครองบอลบุกอะไรเลย เขาเรารอเสียบอลง่ายๆ กันเอง หรือรอจังหวะได้ฟรีคิก ได้เตะมุม แล้วพวกทีมอาหรับก็มักจะมีกองหน้าที่เป็นตัวแสบ คือทั้งเกมเหมือนไม่ได้ทำอะไร แต่พอมีโอกาสจั๋งๆ ครั้งเดียวเขายิงได้เลย ขณะที่ไทยของเรา โอกาสจั๋งๆ เยอะมาก แต่ก็ยิงนกตกปลากันไปหมด
นี่แค่ทีมอาหรับที่ยังถือว่าอยู่ในระดับเอเชีย ซึ่งเราจะต้องเจอหลังจากนี้ทั้งคัดบอลโลก และเอชี่ยน คัพ รอบสุดท้ายปีหน้า ยังไม่นับทีมระดับโลกอย่าง ญี่ปุ่น, เกาหลีใต้, ออสเตรเลีย ที่บางทีเราคงไม่ได้มีโอกาสครองบอลด้วยซ้ำ นั่นคือสิ่งที่เราต้องเรียนรู้กับฟุตบอลในระดับที่สูงขึ้น
ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดไกล ถือว่าเราทำได้ดีแล้ว อย่างน้อยการต่อบอล การครองบอลก็ดูจะไม่เป็นรองพวกอาหรับ ที่เหลือไปปรับปรุงจังหวะสุดท้าย การเข้าทำ ความรัดกุมในเกมรับ และเพิ่มทีเด็ดจากเซ็ตพีสให้ดีขึ้น เชื่อว่าในระดับเชียเรายังพัฒนาต่อได้ โดยเฉพาะแข้งเจนใหม่ที่เราได้เห็นตอนนี้
ยังไงก็เอาใจช่วยและเชียร์ทีมชาติไทยเหมือนเดิม และยังเชื่อว่าทีมชุดนี้ดูดีมีอนาคตแน่นอน
